KiB w sieci

piątek, 15 marca 2024

20/2024 (240) - Maki Enjoji, Długo i szczęśliwie?!

 

Gwiazdek: 6/5

Autor: Maki Enjōji
Tłumaczenie: Milena Woźniak
Wydawnictwo: Studio JG
Data polskiego wydania: 22 grudnia 2023
Data oryginalnego wydania: 01 stycznia 2009
Cykl / seria: Długo i szczęśliwie?! 
Kategoria: komiksy
Stron: 
Wersja: papierowa, posiadam
Oprawa: miękka
ISBN: 9788382573077/9788382573572
Język: polski
Cena z okładki: 29,99 zł
Tytuł oryginalny: Hapi Mari



Dziś trochę nietypowo. Nawet bardzo, bo w jednym wpisie wrzucę dwa tomy mangi. Tak, wiem, niektórzy powiedzą, że idę na skróty, i po co tak, ale nie będę się powtarzać z tym samym, zwłaszcza, że wciągnęłam nosem obia tomiki i tym samym zamknęłam historię Chivy i Hokuto. Niejako - w końcu. Bo na koniec strasznie się już męczyłam z tą historią, mimo niewątpliwej urody kreski...
_________________________________________________________________________________


Przyznaję szczerze, że do zapoznania się z tą serią zachęciła mnie właśnie kreska - śliczna, ozdobna, kojarzyła mi się niezmiennie z mangą i anime lat 80tych i wczesnych 90tych. Niech pierwszy rzuci kamieniem, który nie oglądał "Czarodziejki z Księżyca", albo nie miał mangii w łapkach. Skojarzenia nasuwały się same! No ale...

Historia jest prosta jak budowa cepa: młodziutka pracownica biurowa, by spłacić dług, pracuje w klubie. Tam przez przypadek poznaje swojego szefa, oblewa go alkoholem, a na koniec dowiaduje się, że zostanie jego żoną. Fabuła brzmi trochę naciąganie? No... jest. Później poznajemy już perypetie aranżowanego małżeństwa, gdzie on jest początkowo zimny i zupełnie nie zainteresowany, ona stara się ze wszystkich sił.... Później obserwujemy powolną przemianę obojga, ich starcia z rodziną. Historia miłości, docierania się... Niby przyjemna dla oka obyczajówka, niby nic niezwykłego, a jednak gdzieś tam pod tym czai się historia tragedii, straty, braku zrozumienia. 

Historia całkiem przyjemna, lekka, ale zupełnie nie wciągająca. Czytałam raczej dla samej kreski, niż dla fabuły. Wątek rodziny, czy prowadzenia firmy ciekawił mnie bardziej, niż relacje głównych bohaterów. Czytało się nieźle, choć przyznaję, że dymki czasami mało czytelne. Nie bardzo wiedziałam, która postać co mówi. Drażniły mnie za to mocno sceny erotyczne - niby narysowane z subtelnością, niby ze smakiem, ale - czegoś w nich mi bardzo brakowało.

Dziewiąty tom obfitował w kilka wzruszeń. Wątek śmierci był poruszający, choć część wydarzeń po prostu mnie nie przekonała. Podobnie jak tom dziesiąty; dostajemy nijaką, powtarzalną historię kłótni, a później seksu na zgodę, co średnio się jakoś sprawdza. Rozczarowałam się, zwłaszcza, że trochę długo czekałam na te dwa tomy - poniekąd dlatego, że sama sobie zawiniłam i nie dopilnowałam czasu wydania, a poniekąd dlatego, że Empik przestał informować, jakie mangi wydaje. Może też dlatego gdzieś w którymś momencie ta historia mi isę rozmyła, rozmemłała - znacznie lepiej czytać ją "na raz", ale w moim wypadku zawsze zachwycam się kadrami, więc zamiast szybko wciągnąć sobie historię, po prostu oglądałam obrazki i wciąż i wciąż od nowa zachwycałam się tym, co widzę. Dopiero po jakimś czasie zaczynałam się wczytywać, więc... nawet ten "i żyli długo i szczęśliwie" finałowy, gdzieś mnie ominął, dopiero po drugim czytaniu zauważyłam, o co chodzi. brawo ja!

Postacie... O postaciach nie umiem powiedzieć nic. Dosłownie nic - Chiwa jest słodką idiotką, która co chwila płacze, Hokuto to typ "jestem niewiadomą". Tyle. Wiem, że oboje się kochają, oboje się pociągają, ale gdzieś coś pouciekało, coś mi zniknęło. Zabrakło jakiś charakterystycznych elementów, czegoś, co naprowadzi mnie w deseń: to postać taka, a to taka! gdzieś wszystko się rozmyło, a szkoda, bo choć historia jest bardzo prosta, bardzo naiwnie prowadzona, to można z niej było wycisnąć całkiem sporo.

Manga sama w sobie zła nie jest. Miła, przyjemna, lekka, nbawet abawne a i czasem wzruszy. Pięknie narysowana, borysunki kradną show. Ale gdzieś w całokształcie mi ucieka całośc, unika mi sens. Brakuje tu pewnej głębi. Ale wciąz... czyta się przyjemnie, lekko, odciaga się od otoczenia. 

A jak jest naprawdę? Oceńcie sami ;)

czwartek, 14 marca 2024

19/2024 (239) - Vonda McIntyre - Opiekun Snu [Wąż snu]

 

Gwiazdek: 6

Autor: Vonda Neel McIntyre
Tłumaczenie: Marzena Beata Guzowska
Wydawnictwo: Phantom Press
Data polskiego wydania: 1991
Data oryginalnego wydania: 1978
Cykl / seria: Fantasy & SF
Kategoria: fantasy, science fiction
Stron: 285
Wersja: papierowa, posiadam
Oprawa: miękka
ISBN: 8385276688
Język: polski
Cena z okładki: 21000 zł (przed denominacją!)
Tytuł oryginalny: Dreamsnake

Są takie książki, do których, mimo sporego upływu lat, wracamy. Czy z sentymentu, czy sympatii... Cóż, ja do "Opiekuna snu" [w nowszym tłumaczeniu "Wąż snu", ale zachowam pierwotny w Polsce tytuł] podeszłam z sentymentem, ciekawa, jak też ten tytuł zestarzał się albo i nie. Książka pierwotnie wydana pod koniec lat 70tych ubiegłego wieku mogła wszak trącić myszką. Zaskakująco, nie znalazłam tu smarkatych wzruszeń i zaskoczeń, choć moment był, ale i pozycja nie zestarzała się tak, jak mogłaby. Było całkiem przyjemnie, a wizja przyszłości snuta przez autorkę jest niepokojąco prawdopodobna...

_________________________________________________________________________________


"Opiekun snu" to historia dziejąca się w dalekiej przyszłości, na Ziemi, której konflikt nuklearny sprowadził ludzkość do pojedynczych enklaw, żyjących na spalonej, czarnej pustyni. Potężnym zagrożeniem są kratery, w których wciąż unoszą się radioaktywne opary. I w takim świecie poznajemy Gadę, młodą uzdrowicielkę, która trafia do klanu Arevina, pasterzy, wśród których choruje młody chłopak. Dziewczyna, korzystając z pomocy gwiezdnego węża, tytułowego opiekuna snów, ale i kobry i grzechotnika, leczy młodzika, jednak w wyniku splotu niefortunnych zdarzeń, Mech, cenny wąż - ginie. Gada obwinia się o to, i wyrusza w trudną podróż przez pustynię do Miasta, zdecydowana odkupić własną głupotę... Jej śladem podążą zarówno Arevin, jak i pewien szaleniec. Kobieta po drodze spotyka trójkę nomadów, ale z racji nie posiadania Mcha, nie bardzo może im pomóc - Piasek i Mgła, choć pomogą, nie mają umiejętności węży snu. Dociera też do Podgórza, gdzie poznaje pewną niezwykłą dziewczynkę... 

Książka jest przyjemna, czyta się szybko i lekko, choć akurat to wydanie, które posiadam, ma masę literówek. Ma to jednak swój urok, nie można zaprzeczyć. Odległa przyszłość, ludzkość zdziesiątkowana po kataklizmie, genezy którego nie znamy. Znamy jednak jego efekty - nieliczne ludzkie enklawy, ograniczona wiedza, z bolesną świadomością utraconych umiejętności. W tym wszystkim mamy Gadę, ambitną uzdrowicielkę, która musi mierzyć się ze stratą swojego cennego węża. Towarzyszymy jej w drodze, obserwujemy powolną, ale nieustanną przemianę głównej bohaterki. 

Wydarzenia momentami dzieją się bardzo szybko, niemal bez tchu, a czasem akcja prawie stoi w miejscu, ma to jednak swój urok starszej fantastyki. Książka bywa dość nierówna - zupełnie, jakby autorka czasem nie wiedziała, co chce osiągnąć, by później przyśpieszać cała akcję. Trochę na tym cierpi kreacja świata, bo zdecydowanie można by wycisnąć z tego świata znacznie, znacznie więcej - nie tylko w kwestii samej Gady, ale i radioaktywnych kraterów, pozaziemskich możliwości na Ziemi, czy relacji między mieszkańcami osad a wędrowcami. No ale - niestety, Opiekun Snu to jednotomówka, która nigdy nie rozstała rozwinięta w jakiś większy cykl. Szkoda, ale nie można mieć wszystkiego. Niestety, są tu też niedociągnięcia, które być może, wynikają z tłumaczenia i korekty (a może jej braku? Choć widać, jakaś była, w odróżnieniu od mojego "ulubionego" wydawnictwa na "N" ;)), ale jednak momentami drażnią. Takim drażniącym elementem jest choćby fakt powtarzania imion bohaterów co zdanie. W jednym akapicie mamy 3-4 powtórzenia? Czemu nie...

Postacie są całkiem ciekawe, jestem w stanie w nie uwierzyć. Może momentami drażniła mnie Melissa, jednak, kiedy na jaw wychodzą pewne zachowania, jakie stosowano wobec niej - sporo się wybacza. Autorka nie bała się poruszyć brutalnego wątku przemocy seksualnej wobec nieletnich, choć ten wybrzmiewa tylko przez chwilę, to jednak zmienia pogląd na pewne sprawy. W całokształcie kreacje są całkiem przyjemne, mają swoją historię, tło, w które można je wpleść. I da się je lubić.

Fabuła jest prosta, prowadzi od punktu A do B. Nie ma tu szalonych pościgów, magii, tak modnych teraz nienaturalnych romansów. Erotyka jest nienachalna, raczej subtelnie dodana, niż przytłaczająca, Historia jest prosta, lektura przyjemna - spokojnie można poświęcić sobie kilka godzin na odkurzenie starszej książki, która gdzieś została zapomniana przez świat, a szkoda, bo na tle współczesnej fantastyki wybija się bardzo. Gdzieś mignęło mi, że to taka "subtelna Ursula LeGuin" - tak, jeśli ktoś chce zacząć swą przygodę z Królową Fantasy i SF, śmiało może sięgać po panią McIntyre; poznanie, ocena, stwierdzenie, czy taki miks przyszłości z przeszłością będzie odpowiadać. 

Ja zdecydowanie i gorąco polecam.

A jak jest naprawdę? Oceńcie sami ;)

sobota, 9 marca 2024

18/2024 (238) - Alasdair Gray, Biedne istoty

 

Gwiazdek: 6

Autor: Alasdair Gray
Tłumaczenie: Ewa Horodyska
Wydawnictwo: Poradnia K
Data polskiego wydania: 18 listopada 2023
Data oryginalnego wydania: 01stycznia 1992
Cykl / seria: -
Kategoria: literatura piękna
Stron: 370
Wersja: papierowa, posiadam
Oprawa: zintegrowana
ISBN: 9788367195959
Język: polski
Cena z okładki: 44,90 zł
Tytuł oryginalny: Poor Things


Jeśli istnieje jakaś pozycja, która wyciśnie czytelnika jak cytrynę, to z pewnością należy do tego typu właśnie lektura "Biednych istot". Książka, która wycisnęła mnie bez litości, zmusiła mój umysł do przewartościowania pewnych kwestii, zmęczyła jednak straszliwie. Niby nie było stron za wiele, niby wszystko ok, ale jednak... bardzo, bardzo trudna lektura, pozostawiająca po sobie dziwne doznania.
_________________________________________________________________________________

Wzorowana na wiktoriańskich powieściach książka "Biedne istoty" to jednak rodzaj niesmaku. Niby wiem, co i jak, niby rozumiem, że to pastisz na "Frankensteina" Mary Shelly, a jednak.... To lektura wymagająca skupienia i uważności, poruszająca zaskakująco wiele tematów dotyczących polityki, społeczeństwa czy kultury. To też zaskakująco dobre podsumowanie historii, choć, by to zrozumieć, trzeba nieco się tą historią interesować (zwłaszcza Imperium Brytyjskim z czasów królowej Wiktorii, ale nie tylko). 

Zresztą, sam tytuł potrafi namodzić w głowie! Pełny tytuł książki brzmi: "Biedne istoty. Sceny z wczesnych lat życia doktora Archibalda McCandlessa, inspektora szkockiej służby zdrowia". No to już samo za siebie mówi, prawda? :D

Historia Belli Baxter, młodziutkiej, bo nieco ponad dwudziestoletniej kobiety, której zwłoki wyłowiono z rzeki. Jej wybawcą, a może raczej prościej powiedzieć: stwórcą, Bozią - jest potężny, ale i specyficzny doktor Goldwin Baxter, który zaprzyjaźnia się z narratorem (do czasu) Archibaldem McCandlessem, zwanym "Kundelkiem" (dlaczego, musicie sami się przekonać!). To on właśnie sprawia, że z topielicy powstaje młoda, piękna, pełna apetytu na życie - i nie tylko - Bella, która błyskawicznie na nowo poznaje świat. Jest przy tym niczym dziecko, które nie wie nic, więc chłonie wiedzę niczym gąbka. Ucieka z domu, wędruje po świecie, poznaje coraz to nowe osoby... a to wszystko skrywa się pod płaszczykiem komentarzy dotyczących chyba każdej dziedziny życia, jaka mogła być: od komunizmu, przez niewolnictwo, seks a na poglądach politycznych kończąc. Doprawdy, olbrzymi przekrój poruszonych kwestii moralnych i społecznych!

Początkowo mamy wrażenie, że powieść opowiedziana jest tylko z perspektywy Archibalda. Później jednak fabuła przybiera nieco rumieńców, pojawia się list od Belli, w którym to kobieta przedstawia swoją wizję świata. Poznajemy różne perspektywy spojrzenia na świat, na to, co w życiu potrzebne (albo nie). Poznajemy poglądy na miejsce kobiet, na politykę... i na wizję tego, kim faktycznie była Bella. No, przyznaję, że samo zakończenie, list Viktorii - wywarł na mnie spore wrażenie, i nadal nie wiem, co o tym myśleć. Po zakończeniu lektury po prostu... musiałam pozbierać myśli. I nadal wiem, że ich nie pozbierałam do końca, mimo, że od czasu zakończenia lektury minął dzień.

Postacie, bohaterowie.... nie wiem, co o nich powiedzieć. Z jednej strony mam wrażenie, że zamknięte są w ciasnych ramach myślenia XIX-wiecznej Anglii, ale z drugiej, zaskakują współczesnością myśli i poglądów. Po raz pierwszy od dawna, nie pochylę się nad postaciami, jakie tu się przewijały, bo niektóre z nich zdawały się być stereotypowym wyobrażeniem takich a nie innych zawodów, zaś inne zupełnie wymykały się próbom opisu. Intrygujące.

Zanim skończę ten mój chaos myśli, jeszcze jedno - olbrzymie brawa dla tłumaczki, pani Ewy Horodyskiej. Wykonała potężną pracę, zwłaszcza tam, gdzie list Belli pisano na szekspirowski sposób. co w przekładzie czytało się absolutnie rewelacyjnie! Zdecydowanie, ogrom pracy, ale i zdolności. Gratuluję i oby więcej takich tłumaczy było, bo książka sama w sobie trudna, specyficzna, złożona, więc tym bardziej. Absolutnie wspaniała praca, za którą należą się szczere gratulacje.

Fajnym dodatkiem były ilustracje - zarówno te anatomiczne, jak i te portretowe. To smaczek, który mile odciągał uwagę, pozwalał docenić fakt, jak kiedyś podchodzono do medycyny.

Podsumowując, "Biedne istoty" to książka niezwykła, ale dość niespójna. Z jednej strony wciąga, zaskakuje, wprowadza świeżość, ale z drugiej bywa przegadana, męcząca i trudna. Jest to jednak lektura zaskakująca, ciekawa i na swój sposób pociągająca, z którą warto się zapoznać, bez względu na ekranizację, której teraz zawdzięcza popularność. Tak, ja też, obejrzawszy film, postanowiłam się z tą pozycją zapoznać. Czy żałuję? Nie. Czy zrozumiałam do końca, co autor miał na myśli, dlaczego taki a nie inny tytuł powstał? Nie wiem. Wiem, że spróbuję przeczytać tą książkę raz jeszcze, w przyszłości, na spokojnie, by wyłapać wszystko to, co mi umknęło teraz.

A jak jest naprawdę? Oceńcie sami ;)

środa, 6 marca 2024

17/2024 (237) - Natsu Hyuuga, Ikki Nanao - Zapiski zielarki (10)


 Gwiazdek: 8

Autor: Natsu HyuugaIkki Nanao
Tłumaczenie: Sara Manasterska
Wydawnictwo: Studio JG
Data polskiego wydania: 27 lutego 2024
Data oryginalnego wydania: (brak danych)
Cykl / seria: Zapiski zielarki (tom 10)
Kategoria: komiksy
Stron: 180
Wersja: papierowa, posiadam
Oprawa: miękka
ISBN: 9788382573794 
Język: polski
Cena z okładki: 34,99 zł
Tytuł oryginalny: Kusuriya no Hitorigoto

Z mangami u mnie różnie - zwykle nie po drodze, bo po prostu już etap zachwytu i miłości do tego typu komiksu (nie okłamujmy się, to jednak komiks, choć zwykle bardzo szczegółowy i rysowany w charakterystycznym dla Azji stylu, to trafiają się jednak tytuły, koło których trudno przejść obojętnie. Tak też miałam z "Zapiskami zielarki", które zachwyciły mnie nie tylko przepiękną kreską, ale i historią, która warta jest każdej chwili. I zdecydowanie chcę więcej! I proszę mnie nie gonić, że "manga to nie książka, nie liczy się". Liczy, liczy, bo mimo obrazkowości historii, tekstu jest bardzo dużo, a przy okazji - można poznać historię! UWAGA, SPOJLERY.

_________________________________________________________________________________

Zacznijmy może jednak od początku, z czym się to je, bo na sali z pewnością znajdą się osoby, które nie znają tego tytułu. Z czym się to je? Może zacytuję za Wikipedią:
"Maomao pracuje jako zielarka w Hanamachi, dzielnicy uciech, marząc o odkrywaniu i testowianiu nowych leków. Pewnego dnia zostaje jednak porwana i sprzedana do cesarskiego haremu w roli służącej. Stara się unikać kłopotów ukrywając posiadaną wiedzę. Jednak gdy dzieci władcy zaczynają chorować, a Maomao rozpoznaje symptomy zatrucia, postanawia ostrzec matki dzieci przed zagrożeniem, czym zwraca na siebie uwagę zarówno konkubin jak i eunucha Jinshiego, który od tej pory zaczyna polegać na jej ekspertyzie w kwestii leków i trucizn przy rozwiązywaniu różnych zagadek w toku śledztw pojawiających się na terenie pałacu."
Wydaje się, że fabuła jest taka se? Otóż nie. Maomao, albo Xiao-Mao jak kto woli, to młoda, 17-letnia dziewczyna, która wychowywana jest przez starego zielarza, jest pełna pasji i pragnień odnośnie zawodu uzdrowiciela. Przypadek jednak sprawia, że zostaje porwana a następnie sprzedana do cesarskiego pałacu jako jedna z wielu służących. W wyniku kolejnego splotu wydarzeń, jej losy splatają się z niezwykle pięknym (wręcz nieziemsko pięknym) eunuchem Jinshim. Na kartach mang śledzimy losy tej dwójki. Poznajemy historię Maomao, dowiadujemy się, jak wygląda życie w Wewnętrznym Pałacu ze strony niby tylko służki, jak też wyglądało życie w Gryszpanowym Pawilownie, w którym często pomagała, a równocześnie śledzimy spiski, knowania - wszystko to, co może doprowadzić pragnących władzy do jej osiągnięcia.

Nie brak tu humoru, zarówno sytuacyjnego jak i postaci. Jest też chemia, wyczuwalna, choć specyficzna, między głównymi bohaterami, jednak jest ten wątek prowadzony tak, że w żaden sposób nie przeszkadza to osobom, które zamiast na życiu uczuciowym bohaterów wolą skupić się na fabule czy wątkach kryminalnych albo sekretach postaci, których tu nie brakuje. 

Równie pasjonującym jest obserwacja historycznych wydarzeń - XVII-wieczne Chiny, zmiana cesarza. Zmienia się moda wśród cesarskich małżonek, co widać po strojach, jakie możemy obserwować na kartach mangi, zmienia się myślenie - stary cesarz nie miał nic przeciw wykorzystaniu nieletnich, nowy omija swoją nastoletnią małżonkę szerokim łukiem. Zmienia się sposób podejścia do kastracji mężczyzn - eunuchowie stają się już reliktem poprzedniej ery. W tym wszystkim nasza główna bohaterka podsuwa swemu opiekunowi - bo tak w sumie można powiedzieć o Jinshim, że stał się jej "opiekunem" - rozwiązania i pomysły, jak choćby szkołę dla służby, by dziewczęta pracujące w pałacu znały choć podstawowe znaki. 

A jednocześnie sporo się dzieje. Zawiązane są spiski, mające na celu osłabienie pozycji niektórych z cesarskich małżonek, w innych wypadkach spiski dotyczą postawionych wysoko urzędników. Wraz z naszą bohaterką rozwiązujemy kolejne tropy, ale wiele z zagadek nie zostaje rozwiązanych... 

No, skoro przybliżyłam wam mniej-więcej zarys fabuły, to może słów kilka o tym, co z tym tomie? Całkiem sporo! Powiem tak: dzieje się! Poselstwo z dalekiego kraju (nie wiemy, z jakiego, obserwujemy świat z pozycji Maomao w końcu), przybywając, oczekuje tajemniczej Księżycowej Wróżki. Dzięki wspomnieniom rajfurki, sprawę udaje się załatwić - choć nie bez pewnych kosztów. Jakich? Kto zna relację łączącą Maomao i Jinshiego, będzie popłakany. Ambasadorki mogą jednak wrócić w rodzime strony usatysfakcjonowane. Niedługo potem, Maomao przypadkiem odkrywa, że mimo wyraźnego zakazu, w Wewnętrznym Pałacu nadal znajdują się zakazane wonne olejki. Dlaczego? Efekt śledztwa doprowadza do zaskakującego finału, tyle powiem. No, zdradzić mogę jeszcze, że jedna z Dam zupełnie mnie zaskoczyła! Finalne opowiadanie zaś... to woda na młyn. Dlaczego Cesarz wybrał właśnie naszą dwójcę? O co chodzi z chramem i czy Maomao uda się rozwiązać tajemnicę...? Powiem tak: zostałam w szoku.

Zdecydowanie, ten tom rozwiązuje pewne pytania z poprzednich części, ale wciąż stawia przed nami nowe pytania. O co chodzi generałowi? Kim jest Jinshi, dlaczego Maomao została zabrana przez Cesarza... to tylko wierzchołek góry lodowej pytań, z którymi zostałam. Jestem jednak zauroczona i czekam na kolejny tom.

Kreska, jak zawsze, jest prześliczna. Autorzy wyraźnie postarali się, by poznać historię ubioru Chin, tradycje i zasady, jakimi rządziło się Cesarstwo Chin w XVII wieku. Fabuła nie jest rozwleczona, szczegóły cieszą oko, drobne smaczki dodane jako wyjaśnienia nazw choćby instrumentów muzycznych uzupełniają wiedzę. Cudne smaczki.

Manga jest absolutnie cudowna, porywająca i ciesząca oko. Potrafi rozbawić, zaskoczyć i zasmucić, ale też niesamowicie wciąga. Orientalna fabuła, nietuzinkowe postacie, i ta kreska! Kreska która porywa! No i sama Maomao, zielarka, która gotowa zaryzykować życie, by zdobyć składniki na lekarstwa. Zdecydowanie polecam. I ostrzegam - jeśli ktoś ogląda anime, pewne rzeczy zostaną tam pominięte, inne zdradzone szybciej niż w mandze! ;)

A jak jest naprawdę? Oceńcie sami ;)

wtorek, 5 marca 2024

16/2024 (236) - Aneta Jadowska - Szamański blues


Gwiazdek: 6
Autor: Aneta Jadowska
Tłumaczenie: -
Wydawnictwo: Sine Qua Non
Data polskiego wydania: 11 sierpnia 2021
Data oryginalnego wydania: -
Cykl / seria: Cykl Szamański (tom 1)
Kategoria: fantasy, science fiction
Stron: 458
Wersja: papierowa, posiadam
Oprawa: zintegrowana
ISBN: 9788382102437
Język: polski
Cena z okładki: 42,99 zł
Tytuł oryginalny: -

Z Anetą Jadowską mam dość trudną relację miłości-nienawiści. Z jednej strony jej książki są mięciutkim kocykiem urban fantasy, które nie wymagają wielkiego wysiłku znajomości świata, a dostarczają frajdy, z nieco płaskimi postaciami i wydarzeniami, które sprawiają, że chcę się uśmiechnąć. Z drugiej jednak mam ochotę klepnąć się w czoło i zapytać: ale dlaczego? Ale dlaczego, pani droga, wzorujesz się na amerykańskich filmach i serialach, przenosisz je na nasze podwórko, a później połowa fabuły mi się nie klei bardziej, niż na ślinę!?No i właśnie w "Szamańskim bluesie" miałam ten problem. Połowa wydarzeń była na ślinę, wrzucone dla zasady, albo jako zapchajdziury...

Uwaga, mogą wystąpić spojlery!

_________________________________________________________________________________

Szaman, duchołap, policjant. Piotr Duszyński zwany Witkacym - to główny bohater cyklu szamańskiego, tytułowy szaman, który dopiero stawia pierwsze kroki w tym... zawodzie. I ma ręce pełne roboty, bo duchów wokół co nie miara. Do tego dochodzi jeszcze problem z jego byłą - Konstancją. Kobieta pojawia się w życiu Witkacego równie niespotykanie, co zniknęła piętnaście lat wcześniej. To ona prosi go o pomoc przy dziwnej śmierci niemowląt. A stąd prosta droga do upiora, który stoi za tymi tragediami. Potem już tylko z górki, dziwne sytuacje za dziwnymi sytuacjami. Duchy, upiory, demony, zaświaty. 

I właśnie tu mi ta historia zaczęła zgrzytać. Pomijając mokre sny Witkacego odnośnie każdej jego byłej, jaka tylko jest w okolicy (w którymś momencie zaczęło to być nudne), miałam zgrzyt z jego... szamańskością. Niby coś potrafi, niby umie, ale co kilka stron przypominać, że jak przejdzie przez bramę, to dorwą go Pradawni, którzy obiorą go żywcem ze wszystkiego, by sprawdzić, czy na pewno jest szamanem. Dobra, ale ile można przypominać czytelnikowi o tym fakcie? Wiemy, Zaświaty są dziwne i specyficzne, ale trochę było przesytu tym faktem. Tak samo jego chora wręcz fascynacja Konstancją i Katią. Ileż można!?  Naywraźniej nie dość.

Dużym plusem była pierwsza historia o upiorze. Poruszono tu, choć trochę niewprawnie, wątek psychopatii wśród dzieci. Tak, miałam wrażenie, że po zakończeniu sprawy, niefrasobliwie przeszło się dalej, zupełnie zapominając o tej sytuacji, jakby nigdy nie miała miejsca. No tak, bo przecież codziennie dostajemy informacje o dzieciach mordujących dzieci... strasznie historia potraktowana po macoszemu, a można byłoby coś przekazać czytelnikom. Za to duch opiekuńczy... odniosłam wrażenie, że jest totalną zapchajdziurą, takim dodatkiem, który "jest strasznie potężny, ale w sumie na Witkacego ma wylane" i traktuje go tylko jako rozrywkę. Nie wiem, dlaczego, ale odniosłam wrażenie, że jest to postać straszliwie zmarnowana. Jedyny wątek, na którym się uśmiechnęłam, był z gołą dupą i pizzą. A tak, to jakoś... no nijak.

A drugie opowiadanie? Niby nic, niby zero niezwykłości - nomen omen - ale jakoś kompletnie mnie nie porwało. Wręcz męczyłam się na nim bardziej. I choć doceniałam pojawienie się Katii w jakiejś większej ilości, tak wątek z golemami, próbą radzenia sobie, jak być ojcem czy Róża, o Zaświatach nie wspominając (Feliks Sęp, serio?!) po prostu mnie nie porwały. Wisienką na torcie była zaś Dora Wilk, która niczym rasowy amerykański heros - wkracza na scenę i pozbywa się złola. O litości, ta scena była tak durna, ale tak strasznie durna... A mimo wszystko, czytało się to absurdalnie szybko i dobrze. Taki kocyk, otulający głupotą i akcją, niepozwalający przyjmować do wiadomości pewnych rzeczy, ale jednocześnie grzejący absurdem. Autorka wybitnie nie przejmuje się tłumaczeniami, co i jak i dlaczego, jak sobie postacie poradzą po takich, a nie innych wydarzeniach. 

Co więcej, akcja powieści dzieje się na przestrzeni kilku dni. Dobra, kilkunastu, ale nie czuć w ogóle tego czasu, wszystko jest... skumulowane. Upchane, ubite. Takie... no nie do końca mi się to podobało.

A postacie? Z postaciami mam problem. Dora jest Dorą, typowa amurykańska heroina, Katia jest urocza, ale pozbawiona charakteru, jaki miała w "Cmentarnym love story", Konstancja jest płaska i nudna, o Kurczaczku nie da się za wiele powiedzieć. Duch opiekuńczy jest po prostu zapchajdziurą, która ma być chyba zabawna, ale mu nie wychodzi, zaś Witkacy... nijaki. Niby melancholijny, niby były ćpun, niby sakrastyczny... ale tak nijaki, tak pozbawiony charakteru i głębszego motywu, że otwierał się mi nóż w kieszeni momentami, byle tylko nim potrząsnąć. Niby flegmatyk, ale zupełnie pozbawiony charakteru. Chyba tylko złe postacie, oczywiście, kobiece, miały w sobie jakąś głębię - upiór, twórczyni golemów czy fałszywa medium. Ale i tak potraktowane zostały strasznie po macoszemu, nie próbując nawet tłumaczyć ich zachowań czymś więcej, niż "brat mi kazał", "mężczyzna mnie porzucił" czy "zemszczę się". A szkoda, pod płaszczykiem opowieści można było przekazać ciekawe morały.

Poza tym, mam też jedno zastrzeżenie odnośnie... objętości. Tak, objętość książki, na niespełna 500 stron jest zaskakująco gruba. Tłuste kartki, chciałoby się powiedzieć, ale ta "tłuściutkość" nie idzie w parze z jakością. Papier jest bardziej lekko żółtawy, niż biały/kremowy, jakościowo też zostawia wiele do życzenia. Do tego dość duża czcionka - i to wszystko razem sprawia, że mimo objętości, książkę czyta się absurdalnie szybko - ja, mimo bycia poskładaną gorączką, przeczytałam ją w nieco ponad dzień. 

"Szamański blues" nie jest książką złą. Jest dość... pośrednią. Ani dobrą, ani złą. Mile nas otuli swoją fantastyką, o ile nie będziemy zastanawiać się nad pewnymi elementami, które można było rozwinąć, ale zostały olane. Ale jeśli ktoś szuka lekkiej, nie zmuszającej do myślenia lektury - to warto się nad "Szamańskim" pochylić.

A jak jest naprawdę? Oceńcie sami :)

sobota, 2 marca 2024

15/2024 (235) - Gene Wolf - Cień i Pazur

 

Gwiazdek: 7
Autor: Gene Wolfe
Tłumaczenie: Arkadiusz Nakoniecznik
Wydawnictwo: Mag
Data polskiego wydania: 15 stycznia 2020
Data oryginalnego wydania: 01 września 2011
Cykl / seria: Księga Nowego Słońca (tom 1-2)
Kategoria: fantasy, science fiction
Stron: 592
Wersja: papierowa, posiadam
Oprawa: miękka
ISBN: 9788366409453
Język: polski
Cena z okładki: 49 zł
Tytuł oryginalny: Shadow & Claw


Gene Wolfe to w zasadzie klasyka literatury fantasy i SF. Cykl "Nowego Słońca" zaś to jedna z tych pozycji, które albo się kocha albo nienawidzi. Ja mam dość mieszane odczucia, co prawda wskazujące na sympatię, jednak jest to sympatia trudna, ostrożna i raczej z gatunku męczących. Wszyscy znamy taką osobę, która choć fajna, to potrafi zmęczyć swą osobą, prawda? No - to mniej więcej takie odczucia miałam przy "Cieniu i pazurze". Zmęczyłam się straszliwie i z niejaką ulgą odkładam na regał, bo choć niewątpliwie jest to pozycja, którą każdy fan gatunku winien przeczytać, to jednak - trzeba mieć czas i miejsce. Inaczej zupełnie się nie dotrzemy...
_________________________________________________________________________________

Severian przygotowywał się do fachu kata, jednak złamał dla kobiety regulamin. Wygnany z konfraterni katowskiej, przemierza Urth, chcąc dotrzeć do celu swego wygnania, jednak nic nie jest tak proste, jak może się wydawać. Dziwny, obcy, niezrozumiały świat, pełen fantastycznych stworzeń, niebezpieczeństw i tajemnic.  Dziwaczne zasady rządzące światem, i... równie dziwaczny bohater.

Zacznijmy jednak od fabuły. Pierwszy tom, "Cień kata" opowiada nam historię bractwa katów jak i samego Severiana, obserwujemy jego drogę od małego chłopca po młodego mężczyznę. Wraz z nim wędrujemy po cmentarzu, bawimy się i poznajemy tajemnice bractwa. A jest co poznawać, bo kaci okazują się dziwnym i tajemniczym ugrupowaniem, które, poza wykonywaniem wyroków, mają całkiem sporo do roboty... a przynajmniej nasz bohater ma. Ceniony uczeń, zdolny i pilny, często wysyłany jest do różnych zadań, póki w celi nie pojawia się kasztelanka Thecla. Zauroczony kobietą młody kat łamie podstawową zasadę swego bractwa i zostaje wydalony, przez co przeżywa dziwne przygody w bardzo, ale to bardzo dziwnym świecie...

Właśnie, świat przedstawiony. Całość zapisano w formie pamiętników głównego bohatera, będących "dla potomnych" w jego świecie, więc stąd specyficzny, dziwny język powieści, który często sprawiał, że musiałam książkę odłożyć i zastanowić się nad sensem wydarzeń. Urth to planeta, którą skolonizowała ludzkość wiele wieków temu - taki można powiedzieć, Mars. Bo i z nim miałam skojarzenia i tak trochę jest to w "Pazurze Łagodziciela" zasugerowane. Słońce umiera, planeta również umiera. Potężne budynki chroniące mieszkańców, dziwne i niebezpieczne lokacje... tak, to mógł być Mars. Ludzkość już dawno zapomniała o swym pochodzeniu, i choć korzysta się wciąż z pewnego rodzaju "przyszłościowej" technologii, tu jest ona już zamierzchła, stara i nikt nie potrafi wyjaśnić, na jakiej podstawie działa. Początkowo miałam strasznie dużo nielogiczności i dziur fabularnych, usiłując zrozumieć "co się tu właśnie odjaniepawla?!" - a potem się przyzwyczaiłam i choć nadal pewne wydarzenia traktowałam dość... z przymrużeniem oka, to w całokształcie było nieźle.

Bardzo dużo jest tu nawiązań do przyszłości, do znanych nam rzeczy, ale podane jest to tak nieoczywiście... Dopiero po pewnym czasie zaczynamy dostrzegać, że to, co dla bohatera jest codziennością, nad którą nie ma co się rozwlekać - dla nas jest czymś okołoprzyszłościowym ale znanym. Zabieg bardzo zaskakujący, ale w całokształcie? Niezły. Tak, zdecydowanie świat przedstawiony, na który wiele osób narzeka, to świat przyszłości, upadająca kolonia. 

Problemem jednak byli dla mnie bohaterowie, a w zasadzie główny narrator, Severian. Miałam ochotę nim czasem potrząsnąć, uderzyć, kopnąć. No ale... taka maniera, taki typ. Autor nam nie ułatwia polubienia go - mamy młodego kata, który po prostu działa. Tyle. Opisuje coś, co dla niego jest oczywiste, i w tym momencie zaczynamy go nie tolerować. Zakochuje się albo porównuje każdą kobietę do Thecli - i nóż się w kieszeni otwiera. Ale z drugiej strony... młody, wychowany w celi, bracie... można mu wybaczyć. Chyba. Gorzej miałam już z postaciami drugoplanowymi, które on opisywał. Przez sposób narracji były one dla mnie tak nie do kupienia, tak płaskie i nijakie, że wręcz zaskoczenie, że tak się da.

W całokształcie jednak "Cień i pazur" to bardzo specyficzne ale świetne SF, które choć wymęczy - da satysfakcję. Pozwoli poznać wizję świata skolonizowanego, ale opuszczanego, umierającego z punktu widzenia mieszkańca takiej koloni. To fascynująca podróż, w której z autorem zastanawiamy się nad kierunkiem rozwoju, kolonizacją, Bogiem, upadkiem i miłością. problem egzystencji, problem życia i śmierci. 

To pozycja nieoczywista, zaskakująca, dziwna, nie dla każdego. Ale kiedy pojmiemy, co kryje się pod płaszczem narracji - można być oczarowanym. Ale jak z tym męczącym znajomym - dopiero po czasie docenimy swoistą rześkość, jaką nam niesie.

A jak jest naprawdę? Oceńcie sami :)

czwartek, 29 lutego 2024

14/2024 (234) - Marta Obuch - Miłość, szkielet i spaghetti


Gwiazdek: 5
Autor: Marta Obuch
Tłumaczenie: -
Wydawnictwo: Filia
Data polskiego wydania: 21 września 2022
Data oryginalnego wydania: -
Cykl / seria: Wykopaliska (tom 2)
Kategoria: kryminał, sensacja, thriller
Stron: 464
Wersja: papierowa, posiadam
Oprawa: miękka
ISBN: 9788382802283
Język: polski
Cena z okładki: 44,90 zł
Tytuł oryginalny: -


Czasem człowiek po prostu musi, inaczej się udusi, więc sięga po coś lekkiego, co mu zalegało na regale. I potem wychodzi klops, bo z jednej strony - bawiłam się przednio, ale z drugiej miałam wrażenie, że męczę się nad tą pozycją niemiłosiernie i pomimo raczej niespecjalnie tłuściutkiej ilości stron, nie umiałam przebrnąć do końca, jakbym chciała. Nie było źle, momentami zaśmiewałam się zdrowo, ale w całokształtcie, zamiast aromatycznej kuchni włoskiej - której zresztą nie lubię jakoś specjalnie - ale powiedzmy, jakiejś przyjemnej pizzy z uczciwą dawką mozzarelli, dostałam mało apetyczne sycylijskie papki z rozgotowanego kalafiora, makaronu i obficie polane oliwą. No nic, zdarza się i tak... 
_________________________________________________________________________________

Klasztor jasnogórski jest znany praktycznie każdemu w Polsce. Każdy słyszał o nim choć raz, niektórzy nawet go odwiedzali. W tej książce Marty Obuch to właśnie klasztor pełni dość istotną rolę: to tu mamy trupa. A nawet dwa trupy, choć jeden trąca trochę XVII-wieczną myszką. Ten pierwszy spada z klasztornej wieży, zaś na drugiego archeolodzy trafiają przy okazji prac. Do tego dochodzi zwariowana fotografka, włoska mafia i śledztwo, które nijak nie chce łączyć wątków, mimo upartości policji.

Lekka i zabawna - choć tylko do pewnego momentu książka, która mnie jednak strasznie wymęczyła. Nagromadzenie na początku ilości osób, wątków i wydarzeń nie pomogło mi w łapaniu się w sytuacji, kto co i jak. Gubiłam się przy imionach, przy wydarzeniach, nie mogłam połapać się w lini czasowej - straszliwy chaos, jaki zapanował od początku, ciągnął się przez całą pozycję, i chyba nawet autorka z redakcją momentami się gubiła, co z czym się je. Momentami zabawnie - nawet bardzo, ale im dalej w las, tym humor stawał się bardziej nijaki i słaby, zaś wątek kryminalny rozpaćkał się niczym ów wspominany przeze mnie, rozgotowany kalafior. 

Ja rozumiem, jest to jedna z pierwszych powieści pani Obuch, te, które czytałam wcześniej, późniejsze - miały już rodzaj sznyty, zapanowania nad wszystkim, ale tu tego zdecydowanie brakowało. Włoska Kamorra w postaci sztampowych smalców alfa - zwyczajnie przymknęłam na to oko, ale sposób, w jaki zostali opisani, wzbudziło we mnie drobne ciarki niesmaku. Dochodzi do tego Dorota, opisana jako niemal zjawisko nie kobieta, która zatrudnia się w charakterze niańko-pielęgniarko-kucharki u naszych smalczyków, zatajając przed nimi fakt, że gotować umie co najwyżej wodę na herbatę. Dlatego w sekrecie zatrudnia matkę i ciotkę, wybitne kucharki... i tu zaczyna się niby akcja rozkręcać, ale jakoś tak nijak się mi rozkręcała. Niby wszystkie tropy wskazują, że to wina włochów - i zrzucenie z wieży człowieka, i okradzenie archeologów i w ogóle, wszystkie możliwe nieszczęścia się kładą jeden za drugim, ale jakoś... nie czułam tego.

Fabularnie kiepsko. A jak z postaciami? Zupełnie, ale to zupełnie żadna nie sprawiła, że ją polubiłam. Siostry - Dorota, Julia i Ewelina - choć niby każda różna, to jednak były identyczne. Włosi zupełnie włoscy, jakbym oglądała plakat z pamiętnym Fabio - niby wszyscy wiem, kim był, a jednak zupełnie po latach mnie nie rusza, a jego podobizny na okładkach romansów co najwyżej wzbudzają we mnie poczucie "bycia starą". No nic, null, zero emocji. Tak samo wątek z amantami dla sióstr - momentami za wiele chaosu. Tak, jakby się zastanowić, to nie potrafię nawet wymienić, jak się tu postacie nazywały - wszystkie były dla mnie identyczne, nijakie, mdłe, płaskie i nudne. Kompletnie mnie nie kupiły. Wydarzenia, w jakich brały udział - momentami zabawne, ale w większości tak mało prawdopodobne, że zupełnie do mnie nie trafiły.

Podsumowując, nie jest to książka zła. Nawet zabawna, choć chaotyczna i warsztatowo dość słaba. Jeśli ktoś szukać będzie tu ambitnego kryminału, szybko się rozczaruje. To typowy obyczaj z nutką kryminalną, gdzie wątek obyczaju, a może humoru, jest znacznie ważniejszy. Jeśli ktoś dopiero zaczyna z panią Obuch, szybko może się rozczarować i zniechęcić, zaś osoby, które znają autorkę z lepszych pozycji, będą zadowolone, ale nie zaspokojone. Ot, średnio nijaka pozycja, która może zapełnić lukę czytelniczą, ale nie stanie się nic, jeśli się z nią nie zapoznamy.

A jak jest faktycznie? Przekonajcie się sami ;)

niedziela, 25 lutego 2024

13/2024 (233) - Tasha Suri, Oleandrowy miecz


Gwiazdek: 8
Autor: Tasha Suri
Tłumaczenie: Piotr Kucharski
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Data polskiego wydania: 17 listopad 2023
Data oryginalnego wydania: 16 sierpnia 2022
Cykl / seria: Płonące Królestwa (tom 2)
Kategoria: fantasy, science fiction
Stron: 645
Wersja: papierowa, posiadam
Oprawa: zintegrowana
ISBN: 9788379649723
Język: polski
Cena z okładki: 69,90 zł
Tytuł oryginalny: The Oleander Sword


Niech żyje cesarzowa Malini! Niech jej Bezimienny i Matki Płomienia nie szczędzą łask! Niech żyje! - aż chciałoby się skandować...

Znów wróciłam do aromatycznego świata indyjskiego fantasy pióra Tashy Suri - i ależ to był powrót! pełen jednocześnie zapachu curry i oleandrów, ziemi, krwi i popiołu. Mrocznie, brutalnie, wojennie. Przyznam, że to uczta, po którą sięgnęłam z przyjemnością - i znów zostałam nasycona aż po koreczek, i nie tylko z racji doskonałej pracy Piotra Kucharskiego - złoty człowieku, za to, jak tłumaczysz winieneś dostać co najmniej Order Tłumacza Wszechczasów! - ale samej i snutej historii, która pnączami przykuwa czytelnika i nie pozwala się oderwać od lektury. Historia Malini i Prii zachwyca, odbiera oddech i jednocześnie przeraża swą mrocznością.

_________________________________________________________________________________

Drugi tom "Płonących królestw" przynosi nam więcej pytań, więcej zaskoczeń. Armia Malini nieubłaganie zbliża się do stolicy, walcząc z przeciwieństwami losu. Podejmowane decyzje ważą o losach wojny. Proroctwo Bezimiennego jest błogosławieństwem ale i przekleństwem - to czuć wyraźnie. Malini zdecydowała się walczyć o swoje, zdobyć tron, uwolnić się od Ćandry i jego władzy. Uwolnić całą Paridźatdwipę. Stosy płoną nieubłaganie, słodki i mdlący dym unosi się na horyzoncie. Czas to zakończyć. Zdecydowana, sięga po nieoczywistą broń... Priję. 

Choć będące z dala od siebie, każda próbująca tkać własny gobelin losu - ten jednak przewrotnie splata ich drogi, zmusza do podejmowania dramatycznych decyzji. Zmuszone do współpracy, choć chciały od siebie uciec, muszą decydować, co jest dobre a co złe, nieświadome, jak bardzo skomplikowana jest ich przyszłość i jak wielką cenę przyjdzie im za to zapłacić. A cena ta wyciska dech z piersi i zostawia z niedowierzaniem i szokiem, palącą jak Ogień Matek potrzebą, by poznać kolejne losy - i zrozumieć, co się stało.

Wartka akcja, opisy bitew, które dzieją się z punktu widzenia kobiet - nieprzywykłych do wojen, do walk i przemocy, pełnych krwi, trupów i boleści. O jakie to było dobre! Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak dobrze bawiłam się na militarnych wątkach. Suri prowadzi nas meandrami doradców, ich pomysłów i taktycznych wizji, przez przygotowania, niepokoje, zakładanie pancerzy aż po jęk cięciw łuków. Czyni to jednak z lekkością i łatwością, że czujemy się jak bohaterowie opowieści, którzy wraz z głównymi bohaterami są wiezieni rydwanami i stają do boju z wrogiem, który przecież nie tak dawno temu był ich bratem, kuzynem, sąsiadem... A jednocześnie z lekkością szelestu sari prowadzi nas meandrami politycznych zagrywek, spisków i konieczności podejmowania decyzji niejednokrotnie rozdzierających serce - jak w przypadku Bhumiki. Ależ ona jest tragiczną postacią! Ale o tym za chwilę, jak i o postaciach ogólnie. Fabuła wznosi się i opada nieśpiesznie, prowadzi nas meandrami, by nieoczekiwanie uderzać, zaskakiwać i sprawiać, że nie chce się wierzyć. Wszystkie wątki fabularne, jakie zostały wprowadzone w pierwszym tomie - tu są rozwijane i prowadzone tak, że to sama przyjemność je śledzić. A całośc przyprawiona tą indyjską tajemnicą, nazwami, subtelnością sari i brzękami bransolet, rykami słoni i wojennymi konchami, turbanami i przyprawami. A także kwiatami, bo równolegle do wojennej ścieżki obserwujemy to, co dzieje się w Ahiranie - powrót Jakszów, i ich działania wokół Hirany niejednokrotnie sprawiały, że z niedowierzaniem czytałam, i chciałam wiedzieć więcej! Dlaczego? Ależ dlaczego tak a nie inaczej!? Choć przyznam, że nagle słowo "sadzonka" nabiera dla mnie głębszego, mroczniejszego znaczenia... :D

Podchody, skrytobójstwa, działania, które ocierają się niemal o działania terorystyczne - brutalne, brzydkie metody, teoretycznie dalekie, a jednak świetnie znane. Nie złagodzone, nie posłodzone miodem, nie wyjaśnione, że "tak będzie lepiej", tylko brutalnie osadzone w kartach powieści. Ten tom nie jest łagodny i subtelny, nie zastanawia się, jak pokazać, że wojna jest brudna i brzydka. To lubię! I to doceniam, że choć przedstawia się nam tu głównie kobiecą perspektywę, autorka nie ucieka się do "wojna była". Nie. Nie boi się ranić i uśmiercać bohaterów, pokazywać, jak nieczyste metody wchodzą w grę. Choćby scena z walką na rzece - wręcz cuć było muł i rozkład, zapach wody i jej siłę, nurt i kierunek. Istna, istna uczta opisów i brutalności, która jednak była przyjemnie złagodzona subtelnie dobranymi słowami. Brawo.

Wszystkie wątki kręcą się jednak wokół dwóch postaci: cesarzowej Malini, która uniknęła stosu i śmierci w Hiranie, a teraz wraz ze swą armią rusza na przeciw własnego brata, szalonego Ćandry oraz świątynnej starszej Prii, która usiłuje ułożyć sobie życie na nowo. Ich losy splatają się, i to one stanowią oś fabuły całego tomu - i muszę przyznać, że jest to zabieg, który bardzo mi się podobał. Nie ważne, czy czytamy o Rao, czy Bhumice czy innych postaciach - wszystkie ślady prowadzą do głównych bohaterek. Zresztą ich wątek jest nader fascynujący. Czytałam z przyjemnością, jak podejmują decyzje, jak starają się ze wszystkich sił skrywać przed światem swe emocje, a jednocześnie - jak je do siebie ciągnie. I teraz, uwaga: nie mam nic do związków jednopłciowych, zwykle jednak unikam książek z takim elementem, bo dla mnie jest to po prostu nudne, zbędne i zwykle irracjonalne, w jaki sposób takie wątki są prowadzone. Tu jednak, zarówno sama autorka jak i tłumacz: zrobili kawał olbrzymiej roboty, z niezwykłą subtelnością oddając ten wątek. Poprowadzony jest tak delikatnie, tak delikatnie, że nawet scena ze zbliżeniem wywołała u mnie rumieniec. Wiem, pomyślicie sobie, stara a durna, czytała już niejeden pornos i więcej miała tam krytyki niż zadowolenia. A jednak - tu.... no trzeba to przeczytać. I powiem więcej: ja chcę więcej takich wątków, opisanych tak właśnie a nie inaczej. Tak... smacznie. No po prostu, gorące brawa za to.

Zostaje jeszcze magia - magia niepokojąca, obca, niezwykła, zaskakująca... i mająca swój brutalny koszt. Magia, jaką serwuje nam w książce Tasha Suri jest dzika, niepokojąca i obca, niepodobna do żadnej innej magii, do jakiej nauczyła nas fantastyka. A jednocześnie jest w niej coś pociągającego, choć koszt, jaki przychodzi za nią zapłacić.... Ahhh. Ta magia nie bierze jeńców, nie ma litości. Fascynująca. 

Zaś zakończenie, sam finał, ostatnie sto stron sprawiło, że moja szczęka znalazła się na kolanach. Tak, takich finałów chcę wiecej! Takich obrotów spraw, zaskoczeń, wydarzeń! Tak! Tak! I trzeci raz TAK! Choćby dla tego finału warto przeczytać "Oleandrowy", bowiem włosy prostuje to, co się dzieje. Tak wiele niedopowiedzeń, tak wiele pytań... a nade wszystko, kwestia naszych bohaterek, które muszą znów podejmować decyzje, które wcale nie są łatwe. Malini tu mnie bardzo zaskoczyła swoją postawą. Znaczy, spodziewałam się, ale sposób, w jaki kierowała swoimi działaniami - wow. No absolutnie uwielbiam tą postać, silną, twardą, a jednocześnie delikatną. Żal mi było Priji, ale rozumiem - pewne przysięgi wymagają od nas pewnych działań.

A co do pozostałych postaci? Najmocniej wybrzmiewa Rao i Bhumika - dwie postacie oddane sprawie, choć znajdujące się w zupełnie różnych miejscach, tak samo tragiczne. Rao z jego miłością do księcia Aditji, który dzieli swój czas między księcia a cesarzową. Ostatecznie otrzymał bardzo tragiczny i wzruszający fragment, który sprawił, że serce zabolało. A Bhumika? Wątek z Padmą pokazał, w jak brutalnym i okrutnym świecie się znalazła, a mimo wszystko, zamierza walczyć. Ale też nawet pojedyncze wystąpienia różnych postaci - od służącego, aż do zdrajcy - wszystkie one mają swoje cele, potrzeby, są rozpisane rzeczywiście i prawdziwie. Wiarygodnie. Lubię to. Mięsiste, solidnie napisane postacie, które wpływają na rzeczywistość książki.

Wielkie brawa dla Piotra za kawał doskonałej roboty (powtarzam się? Ależ skąd, po prostu wielkie brawa, bo to kawał smakowitej fantasy dzięki jego pracy mamy okazję teraz ślinić), dla autorki, ale i dla samej Fabryki Słów (choć mówię to z dawką niechęci, bo moje relacje z tym wydawnictwem nadal balansują na granicy niechęci) za wydanie. W poprzedniej opinii o tym nie wspomniałam, ale teraz już napomknę: ilustracje i wklejka. Paweł Zaręba, autor ilustracji w środku stworzył niesamowite, niejednokrotnie niepokojące grafiki w odcieniach szarości, które doskonale wpasowują się w gęsty klimat "Oleandrowego miecza", i jest ich tak w sam raz. Nie za wiele, nie za mało, a w połączeniu z niektórymi scenami, dodają tylko dodatkowego smaczku i klimatu (ilustracja z cierniami to czyste miodzio!). Zaś okładka i wklejka to osobny smaczek. Okładki "Płonących" niesamowicie mi się podobają, przyciągają spojrzenie i mają w sobie "coś". Autor, Szymon Wójciak stworzył bardzo klimatyczne wyobrażenia kobiet, które poznamy w środku powieści. Bardzo przyjemnie się na nie spogląda. Równie fajnym elementem jest wklejka-mapka, która nawiązuje do map sprzed wieków. Ma ten klimat niesamowitości, dziwności, a jednocześnie pozwala nam mniej-więcej rozeznać się po całym królestwie Paridźatdwipy (cały czas mam problem z poprawnym wymówieniem tej nazwy!). No czapki z głów dla panów za tą robotę.

W całokształcie "Oleandrowy miecz" to świetny kawał bitewnej, ciężkiej fantastyki, która nie zostawia litości na czytelniku. Prowadzi nas niemal na smyczy, zaskakując i kusząc. Orientalny klimat jest tu smaczkiem, przyprawą, która tylko dodaje całości tego czegoś. To lektura dla każdego, kto szuka solidnej dawki spisków, walki, ale i rozważań nad życiem, bogami i zasadnością działań. Nie ma tu niczego lekkiego, a jeśli ktoś myśli, że to "babska, LGBT+ książka" to solidnie się zdziwi. Nic tu nie jest lekkie i proste, a ja już nie mogę się doczekać finałowego tomu, bo coś czuję, że tam dopiero wszystkie wątki i decyzje - rozkwitną jak pączki oleandrów, i zaskoczą czytelników tym, w jaką drogę pójdą!

A jak jest naprawdę? Przekonajcie się sami ;) 

poniedziałek, 19 lutego 2024

12/2024 (232) - Monika Wawrzyńska, Gwóźdź do trumny

 



Gwiazdek: 7

Autor: Monika Wawrzyńska
Tłumaczenie: 
Wydawnictwo: Wydawnictwo Lekkie
Data polskiego wydania: 8 marca 2023
Data oryginalnego wydania: 
Cykl / seria: Trylogia funeralna (tom 1)
Kategoria: literatura obyczajowa, romans
Stron:
 256
Wersja: papierowa, posiadam
Oprawa: miękka
ISBN: 9788367502566
Język: polski
Cena z okładki: 39,99 zł
Tytuł oryginalny: 


Czasami człowiek musi, inaczej się udusi. Przysłowiowy "gwóźdź do trumny" wbić. Ostatnio zwyczajnie życie postanowiło mnie przemaglować, dorzucić kilka siwych włosów na głowie i zwyczajnie zmusić do złapania w końcu oddechu. Dlatego postanowiłam sięgnąć po coś lżejszego, niż zwyczajowo. A że na okładce czaszka? Tytuł chwytliwy? Przepadłam. I nie, wcale nie mam do siebie tego, że szkielety, biusty i alkohol to trio, które mnie skusi zawsze - bo zakochałam się w obłędnie paskudnej, ale jednocześnie przeuroczej okładce trzeciego, finalnego tomu - zostało więc zapoznać się z pozycją, która choć lekka, poruszyła trochę mało lekkich tematów... od rozwodów, przez pogrzeby i zdrady, a kończąc na odpowiedzialności (i miłości!) do zwierząt.

_________________________________________________________________________________

Ten tom to historia Jagny, właścicielki domu pogrzebowego, która przyjaźni się z Martą (właścicielką kwiaciarni) i Magdą (właścicielka restauracji) - i w trójkę prowadzą całkiem zgrabnie interes ślubno-cateringowo-funeralny. Smaczku dodaje tu fakt, że Kocio, syn Marty - zafascynowany jest trumnami. Ten tom skupia się jednak na Jagnie i jej perypetiach, choć poznajemy i kolejne dramatis personae. Między innymi Kingę, panią weterynarz, której losy przewijają się między stronami, powodując czasem wzruszenie a czasem zadumę, w odróżnieniu od Jagny i jej absolutnie zwariowanych, pogrzebowych sytuacji.

A owe sytuacje pogrzebowe... oh. Doprawdy, zaśmiewałam się jak głupia, wyobrażając sobie a tu latającą trumnę, a to trumnę owiniętą firankami... kajdanki też sprawiły, że oplułam się herbatą. Jednocześnie jednak obserwujemy życie i problemy kobiety czterdzieści plus, matki dorosłego syna, która znalazła się na życiowym zakręcie - rozwodu. Wzloty i upadki Jagny fajnie pokazują, że życie bywa trudne na każdym jego etapie, ale nie ma co się poddawać. Raz jest gorzej, raz jest lepiej. 

Równolegle obserwujemy też przygody i przypadki Mikołaja i jego rozterki, poznajemy też Kingę której los nieoczekiwanie prezentuje wygraną na loterii i kilka małych tygrysów. Mniej wiemy o Marcie i Magdzie, poza tym, że ze wszystkich sił wspierają Jagnę. Ale to nic - kolejne tomy opowiadają o ich perypetiach. Ich brak zupełnie mi nie przeszkadzał, co więcej, w pełni tłumaczył małą ilość stron w tej książce. Co więcej, z humorem, ironią i swadą autorce udało się przemycić nieco zadumy nad życiem i tym, że choć nie zawsze jest wszystko piękne, miłe i łatwe, to jednak nie należy tracić nadziei. Z każdej sytuacji jest wyjście - nawet jeśli wcześniej do tego dołu wpadnie z cztery inne osoby ;)

Postacie napisane są przyjemnie i wiarygodnie. Tak, jestem w stanie w nie uwierzyć, w to, co nimi kierowało. Ukrywanie pewnych rzeczy, byle tylko mieć zyski, poświecenie dla pracy. I choć momentami trumny uwierały - ale tylko momentami, to jednak w całokształcie bawiłam się przednio i "Gwóźdź do trumny" okazał się bardzo przyjemnym czytadełkiem, które odświeżyło moją chęć na lektury, które czytałam, ale w którymś momencie zaczęły mnie nieprzyjemnie uwierać i gnieść. 

Więc, jeśli ktoś szuka przezabawnej, momentami czarnej ale lekkiej i nastrajającej optymistycznie komedii - śmiało może sięgać po "Gwódź". To lekka, krótka i zabawna powieść, która "spłukuje" trudniejsze lektury i choć porusza się czasem po tematyce trudnej i ciężkiej - w całokształcie broni się lekkością pióra autorki i fenomenalnym humorem. 

A taki właśnie, funeralny humor - to ja kupuję!

A jak jest naprawdę? Oceńcie sami ;)